سلام انيگماي عزيز. بايد بگم من از شعر چندان سر رشته اي ندارم و حوصله اي هم نمانده حالا برايم. آمدم تا بداني كه انيگماي عزيز هستي . شعرت ابتداي دلانگيز و آهنگيني دارد و به ناگاه رنگ و زنگ عوض مي كند(

جوي هزار زمزمه درد و انتظار

در سينه مي حروشد و بر گونه ها روان ) يعني بايد به هموان منوال مي رفت و اين بريدگي آزار دهنده است. در چند سطر اول به يك آنهگ خاص شعر نو دست پيدا كرده اي و بعد شعري كلاسيك از آب درآمده. به گمانم وزن را برداي از بقيه شعر زيبا تر مي شود.